လူနာႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က ေန႕လည္ပိုင္းတြင္ သူ႕အဆုတ္ထဲက အရည္ေတြကို ပိုက္ႏွင့္ဆုပ္ထုတ္ရတာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္နာရီထိုင္ခြင့္ရသည္။သူ႕ခုတင္က ျပတင္းေပါက္အနီးမွာ ရွိသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္ရွိလူနာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ပက္လက္လွန္ကာ စန္႔စန္႔ႀကီး လွဲေနရသည္။
ေန႔လည္ခင္းတိုင္း ျပတင္းအနီးရွိလူနာက ခုတင္းေခါင္းအုံးေတြဘာေတြဆင့္ကာေက်ာမွီ၍ ထိုင္ခြင့္ရသည့္အခ်ိန္ အျပင္ဘက္ဆီမွ သူလွမ္းျမင္ရသည့္ အရာေတြကို အနီးရွိလူနာအား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အျပင္မွာ ပန္းျခံၾကီးတစ္ခု ျမင္ရသည္ဟုဆိုသည္္။အဲဒီထဲမွာ ေရကန္ၾကီးတစ္ခုရွိသည္။ ကေလးမ်ားက သူတို႕ကိုေပါင္မုန္႔ေတြ ပစ္ေကၽြးေနၾကသည္။
ကေလးအခ်ိဳ႕ကေလွကေလးေတြ ေမ်ာေနၾကသည္။ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ပန္းေတြက ေဝေဝဆာဆာ ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အျပန္႕က်ယ္လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလုံးကစားေနၾကသူေတြလည္း ျမင္ရသသည္။
ဟိုးအေဝးဆီတြင္ သစ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ တိုက္တာ အိမ္ရာမ်ား။ ထို႕ေနာက္ ျပာလဲ့ေသာမိုးေကာင္းကင္။ပက္လက္လွန္ေနရေသာသူသည္ တစ္ဖက္လူ ခေရေစ့တြင္းၾက ေျပာျပသမွ်ကို နားစြင့္ကာ ကိုယ္တိုင္ၾကည့္ရသေလာက္ အရသာေတြ႕လ်က္ရွိသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရထဲ လိမ့္က်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ ေႏြရာသီ ဝတ္စုံသစ္ေတြႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနၾကတာ စသည္ျဖင့္ အျပင္ေလာကမွ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံ အလုံးစုံကိုသူ႕ အာရုံထဲ အေသးစိတ္ ျမင့္ခြင့္ရေနသည္။
သည္လိုေနရင္း သာယာေသာ ေန႕လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ သူ႕ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာသည္။ တစ္ဖက္လူကေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာေနျပီး အျပင္ေလာက ရႈခင္းအစုံကိုစိတ္တိုင္းက် ၾကည့္ခြင့္ရေနသည္၊ မိမိကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္အဲသည္မွာ ထားမေပးသလဲ ဟူေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ သည္လိုေသးေသးသိမ္သိမ္ေတြးမိျခင္းအတြက္လည္း သူရွက္ေတာ့ရွက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ အေတြးကိုေဖ်ာက္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေနရာျခင္း လဲျခင္းစိတ္က ျပင္းျပသထက္ျပင္းျပလာသည္။
ဘယ္နည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္လဲရမွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးအထိ သူေတြးမိလာသည္။တစ္ညမွာေတာ့ သူမ်က္ႏွာၾကက္ကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူရုတ္တရက္ ႏိုးလာကာ ေခ်ာင္းစိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိူးရင္ သီးလာသည္။ သူနာျပဳဆရာမကို အေရးေပၚေခၚသည့္ အခ်က္ေပးခလုတ္ကို ႏွိပ္ရန္ လက္ကစမ္းတဝါးဝါး လိုက္ရွာသည္။
သို႕ေသာ္ သူမလႈပ္ရွား။ တစ္ဖက္လူအသက္ရႈရပ္သြားသည္အထိ ျငိမ္၍ပင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ေန႕မနက္မွာ သူနာျပဳဆရာမက တစ္ဖက္လူေသဆုံးေနေၾကာင္းေတြ႕ရွိကာ အေလာင္းကို တိတ္ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူလိုက္သည္။ဣေျႏၵမပ်က္ေလာက္ဘူးဟု ထင္ရေသာအခ်ိန္ေလာက္တြင္ က်န္ရစ္သူက သူ႕အားျပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႕ေျပာင္းေပးႏိုင္မလားဟု ေမးသည္။
သို႕ႏွင့္ ေျပာင္းေပးၾကသည္။သက္ေသာင့္သက္သာ အရွိဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ေပးၾကသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ထားသိုေပးသည္။သူနာျပဳေတြထြက္သြားသည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ တံေတာင္တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားျပဳကာ သူၾကိဳးစား၍ထသည္။နာက်င္မႈေဝဒနာကို က်ိတ္မိွတ္ခံကာ သူ႕ကိုယ္သူ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ထူမျပီး ျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႕ လွမ္းၾကည့္သည္။
အျပင္၌ နံရံတံတိုင္းတစ္ခုသာ သူျမင္ရေလသည္။
ဘာသာျပန္- ေဖျမင့္
မူရင္း- အမည္မသိ စာေရးသူ၏ Window
