I Have A Dream ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္မက္ထားတယ္

''ကြၽန္ေတာ့္အိပ္မက္မက္ထားတယ္။'' ''ဘာအိပ္မက္လဲ။'' ''တစ္ခ်ိန္မႇာ တို႔ႏိုင္ငံဟာ စစ္မႇန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္လာကာ အာရႇမႇာ ထိပ္တန္းကိုေရာက္ၿပီး၊ ျပည္သူေတြအားလံုး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ တန္းတူရည္တူ တူညီတဲ့ အခြင့္အေရး ရေစဖို႕ေပါ့။'' လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ငါးဆယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏႇစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မႇာပါ။ လူမည္းေခါင္းေဆာင္ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာက ၀ါရႇင္တန္ဒီစီရႇိ လင္ကြန္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အေဆာက္အအုံရဲ႕ ေလႇကားမႇာ ရပ္ၿပီး လူမည္း ပရိသတ္ကို ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႕ခြန္းထဲက စကားေလးကို သတိရမိပါရဲ႕။ I Have A Dream 'ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ထားတယ္'တဲ့။ ပရိသတ္ ႏႇစ္သိန္းေက်ာ္ တက္ေရာက္နားေထာင္တဲ့ တကယ့္မိန္႔ခြန္းကို သူေျပာသြားတာပါ (တကယ့္မိန္႔ခြန္းလို႔ သံုးရတာကေတာ့ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ မိန္႕ခြန္းလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ)ယေန႕အထိေတာ့ သူ႔မိန္႕ခြန္းဟာ အေကာင္းဆံုးေတြထဲက တစ္ခုလို႔ လူေတြ လက္ခံထားဆဲပါပဲ။ သူဘာေတြေျပာလဲ။ ''လူမည္း အခြင့္အေရး၊ လူမည္းေတြ အလုပ္ရရႇိေရး၊ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ မရႇိေရး အတြက္ သူေျပာတာပါ။ လူမည္းေတြ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ငါးႏႇစ္တိုင္တိုင္ တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေသၾကတယ္။ ဒီလိုတိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး လြတ္ေျမာက္လာတယ္လို႔ ေျပာတဲ့ လူမည္းေတြဟာ ယေန႕ႏႇစ္တစ္ရာရိႇၿပီ ဘယ္မႇာ လြတ္ေျမာက္ ၾကေသးလို႕လဲ'' သူတို႔ကို လူျဖဴေတြက ခြဲျခား ဆက္ဆံတယ္။ ေက်ာင္းအတူ မေနရဘူး။ ဘတ္စကား အတူ မစီးရဘူး။ လူမည္းေတြက ေနရာရထားလို႔ လူျဖဴ တက္လာရင္ လူမည္းေတြက ဖယ္ေပးရတယ္။ အဲဒါက ဥပေဒ ျဖစ္တယ္။ မာတင္လူသားကင္းဂ်ဴနီယာ က ဒီကိစၥေတြကို စိတ္၀င္တစား ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ တစ္ႏိုင္ငံအႏႇံ႕ ခ်ီတက္ဆႏၵျပတယ္။ သူ႔ အိပ္မက္မိန္႕ခြန္းထဲမႇာ ပါတယ္။ ''တစ္ေန႕မႇာ လူမည္းကေလးေတြဟာ လူျဖဴကေလးေတြနဲ႕ လက္တြဲၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားၾက၊ အတူ စားေသာက္ၾကမႇာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ထားပါတယ္''တဲ့။ သူရဲ႕ ဆႏၵျပမႈေတြ ေနာက္ပိုင္းမႇာ ဥပေဒႏႇစ္ခု ျပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရး ဥပေဒ(Civil Rights Act -1964)နဲ႔ မဲေပးခြင့္ အခြင့္အေရး(The Voting Rights Act-1965)တို႔ပါပဲ။ သူက အိပ္မက္ဟာ မႇန္တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္မႇန္လဲ။ ယေန႕ လူမည္းနဲ႕ လူျဖဴ လက္တြဲေနပါၿပီ။ ကြန္ဒိုရီဇာ႐ိုက္ဇ္ဟာ အမ်ဳိးသမီး ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သလို ေကာလင္းပါ၀ယ္ဟာလည္း လူမည္း ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဘားရက္အိုဘားမားဟာ လူမည္း သမၼတ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ မာတင္လူသားကင္းဂ်ဴနီယာဟာ သူရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ႏိုဘဲလ္ဆုကို ရခဲ့ပါေသးတယ္။ သူဟာ အငယ္ဆံုးေသာ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရရႇိသူ ျဖစ္တယ္။ ဒီဆုေတြရသလို သူရ႕ဲ ႀကိဳးပမ္းမႈကရတဲ့ ရလဒ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါကို သူမျမင္လိုက္ရပါဘူး။ သူဟာ ၁၉၆၈ ခုႏႇစ္ ဧၿပီလ ေလးရက္မႇာ လုပ္ၾကံျခင္း ခံလိုက္ရပါတယ္။သူရဲ႕အုတ္ဂူမႇာ ေရးထားတယ္။ Free At Last. Free At Last. Thanks God Almighty I Am Free At Last. ၂၀၁၀ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ အက္တလန္တာကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမႇာရႇိတဲ့ မာတင္လူသာကင္းဂ်ဴနီယာရဲ႕ ေနအိမ္နဲ႕ ျပတိုက္ကိုလည္း ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ျပတိုက္ပါ။ ေႏြရာသီျဖစ္လို႔ ျပတိုက္ေရႇ႕မႇာ ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပန္းအလႇျပပြဲကို က်င္းပေနတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ျပတိုက္မႇာ တစ္ေနကုန္ထိုင္ၿပီး သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြဆီက အသံေတြကို နားေထာင္တယ္။ သူရဲ႕ မိန္႕ခြန္းေတြကို နားေထာင္တယ္။ ေန႔ခင္းမႇာေတာ့ အျပင္ဘက္မႇာထိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ပါလာတဲ့ ေနလယ္စာကို ဘူးကေန ဖြင့္စားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အနီးမႇာ လူမည္း အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာၿပီး သူမကလည္း ေန႔လယ္စာဘူးကို ဖြင့္စားတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလးက တစ္ရႇဴးမပါခဲ့လို ကြၽန္ေတာ့္မႇာ အပိုပါလို႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း သူမက ေျပာရင္းနဲ႔ စကား ေျပာျဖစ္သြားတယ္။ ''ဘယ္ကလာလဲ''လို႔ သူမကိုေမးေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းကတဲ့။ ေျမာက္ပိုင္းမႇာ လူမည္းေတြ သိပ္မရိႇဘူး။ လူမည္းေတြကို ကြၽန္အျဖစ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ေတာင္ပိုင္းမႇာပဲ အသံုးျပဳတာမ်ားတယ္။ အရင္ေခတ္က ၀ါခင္းေတြ အတြက္ လူမည္းကြၽန္ေတြကို သံုးတာပါ။ စိုက္ပ်ဳိးေရးကို ေတာင္ပိုင္းမႇာ အဓိက လုပ္ခဲ့တယ္။ ''ဘာေၾကာင့္ အက္တလန္တာကိုလာလဲ''ဆိုေတာ့ သူမက ''ဒီေနရာမႇာ သူသေဘာက်တာသံုးခု ရႇိသတဲ့။ နံပါတ္တစ္က မာတင္လူသားကင္း ဂ်ဴနီယာတဲ့။ နံပါတ္ႏႇစ္က စီအင္အင္တဲ့။ စီအင္အင္ဆိုတာ Cable News Network ျဖစ္ၿပီး ကမၻာမႇာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္သံေကာ္ပိုေရးရႇင္း ျဖစ္တယ္။ တတိယကေတာ့ မာဂရက္မစ္ရႇဲလ္တဲ့။ မာဂရက္မစ္ရႇဲလ္ဆိုတာက Gone With the Wind ဆိုတဲ့ ၀တၴဳကို ေရးခဲ့သူပါ။ ႐ုပ္ရႇင္ေရာ စာအုပ္ေရာ ဆုရတယ္။ စာအုပ္က ပူလစ္ဇာဆု ရတယ္။ ႐ုပ္ရႇင္ကေတာ့ ေအာ္စကာ ငါးဆုရတယ္။ Gone With the Wind စာအုပ္ဟာ ယေန႔တိုင္ ႏႇစ္စဥ္ သိန္းခ်ီ ျပန္႐ိုက္ရတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ခုစာအုပ္ထြက္တာ ၇၅ ႏႇစ္ ရႇိသြားပါၿပီ။ ခုထိ အုပ္ ၃၅ သန္းေက်ာ္ ေရာင္းၿပီးပါၿပီ။ မာဂရက္မစ္ရႇဲလ္ဟာ ဒီစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုသာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ သူမ ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့အခါ ေနာက္၀တၴဳရႇည္တစ္အုပ္ လက္ေရးမူကို ေတြ႕တယ္လို႔''ဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူမကို ''မာတင္လူသားကင္းဂ်ဴနီယာကို ဘယ္လို ျမင္လဲ''လို႔ ေမးေတာ့ သူမက ''တို႔တေတြရဲ႕ ဟီး႐ိုးပါ။ ကြၽန္မက ႐ိုဆာပတ္ကိုလည္း အထင္ႀကီးတယ္''လို႕ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့မႇ သူမက ''႐ိုဆာပတ္ကိုသိလား''လို႔ ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ''႐ိုဆာပတ္ဟာ ဘတ္စကားမႇာ လူျဖဴလူမည္း ခြဲျခားမႈ အတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ခဲ့သူပဲ မဟုတ္လား''လို႕ ေျပာေတာ့ သူမက သေဘာက်သြားတယ္။ ဒီကိုလာတဲ့ လူေတြ အားလံုးေတာ့ ဒီေလာက္သိမႇာပဲလို႔ သူမက ယူဆထားဟန္လည္း တူတယ္။ ''မင္းတို႔ သူတို႔လုိလူမ်ိဳး ရတာကံေကာင္းတယ္''လို႔ ေျပာေတာ့ ''ကံေကာင္းတာေပါ့။ ႏႇစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ အတြင္း တစ္ေယာက္တစ္ေလသာ ေပၚခဲ့တာ။ သူတို႔သာ မရိႇရင္ တို႔တစ္ေတြ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး ဆုံး႐ံႈးေနဦးမႇာ''လို႔ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကည္ညိဳသလိုမ်ိဳးေပါ့။ ''ခုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘားရက္အိုဗာမား တက္လာေတာ့ တို႔တစ္ေတြဟာ မာတင္လူသားကင္း အိပ္မက္အတိုင္း ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့'' ဒီေတာ့မႇ ကြၽန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားမိတယ္၊ တို႔ဆီမႇာေကာ။ ''တို႔ဆီမႇာလည္း ဒီႏႇစ္အတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္''လို႔ သူမကို ေျပာလိုက္မိတယ္။ ''မင္းတို႔ဆီမႇာက ေလးႏႇစ္တစ္ခါလား ငါးႏႇစ္တစ္ခါလား'' ''မလုပ္တာ ႏႇစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ'' ''ဟယ္၊ မလုပ္လို႔ေကာရလား'' ''တို႕တစ္ေတြက မင္းတို႔နဲ႔ မတူဘူး။ ဒါေပမဲ့ တူတာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ေလ။ တို႔ႏိုင္ငံက Myanmar အရင္က Burma ေပါ့'' ''ေျပာျပပါလား'' ''လြန္ခဲ့သည့္ ႏႇစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ေလာက္က တို႔တစ္ေတြလည္း ႏြံနစ္လို႔ ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ႕ကြၽန္ေပါ့။(British Subject)'' သူမ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ကြၽန္ဘ၀ကလာတဲ့ အေမရိကန္လူမည္းေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၾကမႇာပါ။ ''သူတို႕က တို႔ကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး ကိုလိုနီ ျပဳခဲ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာတို႔တစ္ေတြ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္'' ''ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ'' ''၆၃ ႏႇစ္ ေပါ့'' ''တို႔လူမည္းေတြ လြတ္လပ္ေရး ရတာနဲ႕ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး'' ''အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏႇစ္ ၂၀၀ ေလာက္ရႇိၿပီ မဟုတ္လား'' ''ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ မာတင္လူသားကင္းဂ်ဴနီယာတို႔ ေနာက္ပိုင္း ၁၉၆၅ ခုႏႇစ္မႇာ မဲေပးခြင့္ဥပေဒ ထြက္လာတာပဲ'' ''ဟုတ္တယ္ေလ'' ''အဲဒီအခါက်ရင္ ရႇင္ဘာလုပ္မလဲ'' ''တစ္ခုခုေပါ့၊ မာတင္လူသားကင္းစကားပဲ အငႇား သံုးရမယ္'' ''ဘာစကားလဲ'' ''I have a dream'' ''ဘာအိပ္မက္လဲ'' ''တစ္ခ်ိန္မႇာ တို႕ႏိုင္ငံဟာ စစ္မႇန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္လာကာ အာရႇမႇာ ထိပ္တန္းကို ေရာက္ၿပီး၊ ျပည္သူေတြအားလံုး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ တန္းတူရည္တူ တူညီတဲ့ အခြင့္အေရး ရေစဖို႕ေပါ့'' ''မင္းအိပ္မက္ အေကာင္အထည္ ေပၚပါေစ'' ''ေပးတဲ့ဆုနဲ႕ျပည့္ပါေစ'' Written by ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ

အႏိုင္ယူသူတိုအရႈံး

လႊမ္းလွ ၍
ႏြမ္းလွ် လွ်..သာ က်န္ ပါ ေတာ့ သည္..။

ခ်စ္ ျခင္းျဖင့္သာ
တည္ ေစရာ ေၾကာင္း
ဆု ေတာင္း တို႕ လည္း
ကြဲ ေၾက လြင့္ ထြက္
ေျခ ဖ်က္ ခဲ့ ျခင္း

ထိုေသာ ေန႕ တြင္..
ခ်စ္ သူ ..မငို ပါ
ခ်စ္ သူ ..မခ်ိဳသာ

တလွ်ပ္ လွ်ပ္ ခုန္
တုန္ ရီ ေသြး ပြက္
ပ်က္ ပ်က္ ယြင္း ယြင္း
ေသျခင္း ႏွင့္ ရႈံး
ငါ့ႏွလုံး…

ထိုေသာ ေန႕ တြင္..
ခ်စ္ သူ ..မငို ပါ
ခ်စ္ သူ ..မခ်ိဳသာ

ဆုံး သတ္ ႏႈတ္ ဆက္
ေပ်ာ္ လ်က္ ျဖင့္ သာ
သာ သာ ရြွင္ ျပံဳး
သူ႕မ်က္ လုံး ကား….
ငါ့ အား ႏုိင္ ယူ
လွဴပစ္ ခဲ့ေသာ

ထို ေသာ ေန႕တြင္
ခ်စ္ သူ.. မငိုပါ
ခ်စ္ သူ .. မခ်ိဳ သာ…။ ။

Demon 13

စြန္႔လႊတ္ၿခင္းသက္သက္ပါ

ႏွစ္ကုိယ္တူ…ၾကည္ၿဖဴစြာ
ခ်စ္ခဲ့ၾကတုန္းေတာ့
မိုးမၿမင္ေလမၿမင္ေပါ့…..
ၾကားေလေသြးလို႔ေတာင္ မယိမ္းခဲ့တဲ့ တို႔ဘ၀ေတြ
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေတြ႔မိခ်ိန္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မဆံုးေပါ့….
မႈန္ရီမိႈင္းေနတဲ့ တိမ္ဆိုင္ေတြေတာင္
တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေပ်ာ္ၿမဴးၿခင္းထဲ
လိုက္ပါစီးဆီးရင္းနဲ႔…
ေတာက္ပတဲ့ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ကိုေတာင္
အခ်စ္လက္ေဆာင္အၿဖစ္ေပးခဲ့ေသးတယ္..
သေဘာထားဆိုတဲ့ အတိမ္အနက္ကုိ
လံုလံုေလာက္ေလာက္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့လို႔လား
ဂုဏ္ျဒပ္ေတြရဲ႕ ခိုင္းႏိႈင္းၿခင္းေၾကာင့္လား
တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ အခ်စ္…လြင့္ေပ်ာက္ဖို႔ ၿပဳလာတယ္..
ငါေလ…အရာရာကို အေကာင္းတုိင္းၿမင္ခဲ့လို႔
ၿငဴစူၿခင္းေတာင္ မၿပဳခဲ့ပါဘူး….
ၿပင္မရတဲ့အမွားတစ္ခုကို….ေသေသခ်ာခ်ာ မင္း မစဥ္းစားခဲ့လို႔လား
ငါ့ရဲ႕ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေၾကာင့္လား….
ေ၀ဖန္သံုးသပ္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ေလး မေပးခဲ့တဲ့
ဒီ ခဏတာအတြင္းမွာပဲ..
ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ေတြ..မငး္ရဲ႕
ပကာသန မက္ေမာမႈထဲ မလိုက္ပါႏိုင္ခဲ့လို႔လား..
မင္းငါ့ကုိ လွလွပပေလး..စြန္႔ခြာခဲ့တယ္ေနာ္..
ငါ မသိလိုက္ပါဘူး…
မင္းစိတ္ထဲစြဲေနမွာေပါ့……
ငါ ႏံုအ ခဲ့တယ္…
မင္းစိတ္ထဲစြဲေနမွာေပါ့..
ငါ စြံအ ေနခဲ့တယ္..
မင္းစိတ္ထဲ စြဲေနမွာေပါ့..
တကယ္ေတာ့….ငါဟာေလ..
ၾကီးၿမတ္တဲ့အခ်စ္ကုိ ကုိးကြယ္မိသူတစ္ေယာက္ပါ
ပံုအပ္ၿပီးခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့…
ငါ ၿပန္ရလိုက္တာက
မင္းရဲ႕ ပကာသန ခြဲၿခားမႈေအာက္မွာ
က်ရံႈးခဲ့ရလို႔……
မင္းအတြက္..ငါ့ အခ်စ္ကို
ငါစေတးခဲ့ရတာပါကြာ…
တကယ္ေတာ့…..
မင္း စိတ္ေၿပာင္းလို႔..
ငါ့ရင္ခြင္ကို ခံုလံႈမယ္ဆိုရင္ေလ..
ငါ ……
ေလာကၾကီးကုိ ..ေအာ္ဟစ္ၿပီးေၿပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္.
ဘယ္သူေတြဘာေၿပာေၿပာ..
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကုိ
ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔လႊတ္ၿခင္းနဲ႔….စြဲၿမဲစြာ
ခ်စ္ခဲ့တယ္လို႔ ေအာ္ဟစ္မိမွာပဲ……

ဂ်ဴး

ရူးသြပ္ျခင္း အပိုင္းအစမ်ား

လမ္းဆံုးဆိုတာမရွိခဲ့ပါဘူး….
ေလွ်ာက္ရတာၾကာလြန္းလို႔
ငါေရြးခဲ့တာဘာလမ္းမွန္းေတာင္
မသိေတာ့ဘူး…

ၾကယ္ေတြလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြဆဲ…
လမ္းေပၚမွာ ႀကိဳးမဲ့ဂစ္တာေလးကေတာ့
ငါ့ကို အေဖာ္ျပဳပါရေစတဲ့…

ေလွာင္ရယ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ ေပၚထြက္လာၾက…
ႀကိဳးမရွိ႐ံုနဲ႔ မတီးရေတာ့ဘူးလားလို႔
သူကေမးတယ္…

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း……
တိတ္ဆိတ္တဲ့ သံစဥ္တစ္ခ်ိဳ႕
ငါတို႔ရင္ထဲကို ျဖတ္….
အဆံုးမဲ့စီးဆင္းသြားၾက…..
လြမ္းတယ္ဆိုတာလည္း
ေျပာရေတာ့အခက္သား…
နင္မရွိတဲ့ဘ၀မွာပဲ
ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနေတာ့
လြမ္းေနရတာေလးကိုပဲ
လြမ္းမိသလိုလို….

ေၾကကြဲဖို႔ ငိုေႂကြးေနတာနဲ႔
ဆာေလာင္လို႔ ငိုေႂကြးတာ…
ဘယ္ဟာပိုေကာင္းသလဲ…
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ရူးႏွမ္းစြာ စဥ္းစားမိျပန္ရဲ႕…

ေဆာင္းမီးဖိုေအာက္မွာ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔
ၾကင္နာသူကို ေထြးေပြ႕ထားခ်င္တယ္လို႔
စိတ္ကူးလည္း ယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္…

ဆည္းဆာခ်ိန္ကေတာ့ လွပဆဲပဲ…
ညဥ့္ငွက္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ေရာင္နီေတြကိုဖြင့္ျပေနေလရဲ႕…
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးပဲေပါ့ေလ…
တိမ္ေတာက္တဲ့အခ်ိန္ လန္႔ၿပီးငိုတတ္တဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ့အေတြးေတြေမ်ာပါလို႔သြားၾက…

ဆံုေတြ႕ျခင္းဆိုတာ ခြဲခြာဖို႔အတြက္ပါပဲ…
ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲခြာသလို
ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ဆံုႏိုင္တဲ့
အေႂကြေစ့ခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုမ်ိဳးေတာ့
ငါမျဖစ္ခ်င္ဘူး…..

ကံၾကမၼာမ်က္လွည့္ဆရာကေတာ့
အေကာင္းဆံုးလွည့္စားမႈေတြဖန္တီးဆဲပဲ…
သူဖန္တီးေစညႊန္တဲ့လမ္းေပၚမွာ
ငါကလည္းေလွ်ာက္လို႔ေကာင္းဆဲ…
ဘယ္ေတာ့မွမရွိတဲ့ အဆံုးသတ္ဆိုတာေလးကို
ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ေပါ့…..

ေလလြင့္ငွက္

ေခါင္းစဥ္မရွိပါ

ဘယ္နယ္ကလဲတဲ့ .....
အလယ္ကလူ စကားမဝဲပါ
ငါဟာ .....

ေျခတေပါင္က်ိဳးကေနတဲ့ ေရႊမင္းသမီး
ဘီးလူးစီးခံထားတဲ့ တိုင္ျပည္ေလးကပါ။
ေဘးနားက အႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့
ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ အကိုၾကီးေတြရဲ့
မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီးေနရတဲ့
မ်က္ႏွာငယ္ ေရႊမင္းသမီးေလးပါ။

တိုင္းျပည္ကမငယ္ေပမယ္႔
မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့ တိုင္းငယ္ျပည္ငယ္ေလးကပါ။
ငါတို႕က ဒီလိုေျမ၊ဒီလိုျပည္က လာတာပါ။
ကတၱရာ လမ္းဆိုရင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊
အခြင့္အလမ္းဆိုလည္း ကိုယ္ယူကိုယ္ရနဲ႕
ကိုသူရ ေတြေပါတဲ့တိုင္းျပည္ေပါ့။

ေရမလာ၊ မီးမလာလည္း
ဘာဂ႐ုစိုက္ရမလဲ
ေငြသာရွိလို႕ကေတာ့
အဝီစိထိ လိႈဏ္ေခါင္းတူးျပီး
အဲကြန္းဖြင့္ေနလို႕ရတယ္။

ေဆးလိပ္အရက္ လူကိုဖ်က္ဖ်က္
ဝင္ေငြမပ်က္
စီးပြါးတက္ဖို႕ဆိုတဲ့
အေတြးအေခၚေတြနဲ႕
ဘယ္သူေသေသ
ငေတ မာဖို႕သာ အဓိကပါ။

ႏိုင္ငံေရး၊ပညာေရး
လူမႈေရး
ဘာေရးမွ မေရးၾကနဲ႕
ဒို႕မွာ ဒီ႔ထက္အေရးၾကီးတဲ့
ေရးသံုးေရးရွိတယ္
ခုထိေတာ့ ခပ္ေရးေရးပဲ။

သားသမီး မေကာင္းေတာ့
မိဘေခါင္းတဲ့
အမိ၊အဖက မေကာင္းေတာ့
သားသမီး ခမ်ာ
ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႕
လူေလာင္းလွည့္ ေနၾကရေပါ့။

မင္းလိပ္ျပာလံုဖို႕ မလိုဘူး
မင္းေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးလံုဖို႕အေရးၾကီးတယ္။
မင္းစိတ္ထားျဖဴဖို႕ မလိုဘူး
မင္းဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီျဖဴရင္ လူရာဝင္ျပီ။
မင္းကိုယ္ခ်င္းစာဖို႕ မလိုဘူး
ကိုယ္ပဲ သာဖို႕လိုတာပါ။

အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္စရာ မလိုဘူး
အက်ိဳးေဆာင္ေတြ ေပါလြန္းလို႕
သူေတာင္းစားေတာင္ ပြဲစားနဲ႕ေတာင္းသတဲ့။
ပညာတတ္မွ ထမင္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး
ထမင္းဝမွ ပညာသင္လို႕ရမွာ
အေဖရယ္......"သားတို႕ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္
မ်ားမ်ား စားေပးပါဦးတဲ့"
ႏိုင္ငံျခားက သားနဲ႕သမီးက မွာတယ္။

ငါတို႕မွာ ....
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြေပါတယ္
ေရေတာ့ရွားတယ္။
တစ္ႏွစ္သံုး အလုံးေတြေတာ့ ေပါတယ္
အဝိုင္းေတြေတာ့ရွားတယ္။
ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားတယ္
ထမင္းေတာ့ နပ္မမွန္ၾကဘူး။
သစ္ေတာေတြေတာ့ ေပါတယ္
ဒါေပမဲ့ ေတာသစ္ေတာင္ ဝယ္ရခက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ လူခ်မ္းသာေတြေပါတယ္
စိတ္ခ်မ္းသာေတြေတာ့ နည္းတယ္။
ပုတ္သင္ညိဳေတြ ေပါတယ္
ေဒါင္းေတြက မ်ိဳးတုန္းေနျပီ။
စြမ္းအားရွင္ေတြေတာ့ေပါတယ္
စြမ္းအင္ကိုေတာ့ ေခြၽတာရတယ္။
စစ္သားေတြေတာ့ ေပါတယ္
အမိေျမအတြက္ သားအစစ္ေတြေတာ့ရွားတယ္။
လူၾကီးသားသမီးေတြေတာ့ေပါတယ္
လူၾကီးလူေကာင္းေတြေတာ့နည္းတယ္။
လုပ္စရာေတြ ေတာ့ေပါတယ္
အလုပ္ေတြေတာ့ ရွားေနတုန္းပဲ။


နီယြန္မီးေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ေတြကို အလွခ်ယ္စရာမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ ကြမ္းတံေတြးနဲ႕ ျမိဳ႕ကိုအလွေရးတတ္တယ္။
ေလာင္စာဆီနဲ႕ လွ်ပ္စစ္မီးမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႕ၾကက္ဆူပင္ရွိတယ္။
ပညာတတ္ေတြ မလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခါေတာ္ေပးနဲ႕ အၾကားအျမင္ဆရာေတြရွိတယ္။
အေနာက္တိုင္း အေတြးအေခၚေတြမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ အရာရာ သူမ်ားေနာက္မွာပဲရွိတယ္။
ေဆး႐ံု၊ေဆးခန္းေတြ မ်ားမ်ားမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခ်ိန္မေရြးဝယ္လို႕ရတဲ့ ကြမ္းယာဆိုင္ ေဆးေပးခန္းေတြရွိတယ္။
အႏုပညာသမား စစ္စစ္ေတြမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ေကာ္ပီသီခ်င္းနဲ႕ ခိုးကူးေခြေတြရွိတယ္။
ေဘာင္းဘီေတြ ေခတ္မစားေတာ့လည္း ကိစၥမရွိဘူး
ငါတို႕မွာ ပုဆိုးနဲ႕ တိုက္ပံုရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ငါတို႕ဟာ ....
ဗင္းနစ္ျမိဳ႕နဲ႕ အင္းေလးကို မလဲႏိုင္သလို
ႏွစ္ထပ္ဘတ္(စ)ကားနီနီၾကီးနဲ႕ ဗိုက္ပူခ်က္ပလက္ၾကီးကို မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စပါဂတ္တီနဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးကို မလဲႏိုင္သလို
ကာေနဗယ္နဲ႕ သၾကၤန္ကိုမလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဟာဝိုင္ယီနဲ႕ ငပလီကိုမလဲႏိုင္သလို
ဝင္ဘေလကြင္းနဲ႕ ငါတို႕ကတၱရာလမ္း ေဘာလုံးကြင္းေလးကို မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဥေရာပရဲ့ ျဖဴေဖြးေဖြး ႏွင္းဖုံးလမ္းေတြနဲ႕ အညာရဲ့ ဖုန္ထူထူ အလွကို မလဲႏိုင္သလို
ႏိုင္းျမစ္ၾကီးရဲ့သမိုင္းနဲ႕ ျမစ္ဧရာဝတီေပၚက ဘဝေတြကိုမလဲရက္ခဲ့ဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ......
ငါတို႕ေျမ၊ငါတို႕ျပည္ရဲ့ အရိပ္အေငြ႕ေလးကိုေတာင္ ဘာေတြနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ငါတို႕ေတြဟာ ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္
အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္ၾကတဲ့ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြလို
မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာၾကမွာပါ .....။

အနည္းဆုံးေတာ့ .....
ဒီေျမမွာ ေသဖို႕ သက္သက္ေမြးဖြားခဲ့သူလို
ျပန္လာၾကမွာပါ။

ေမာင္ရင္ငေဇ
( From my forward mail)