သူဟာ မိသားစုအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ လက္ထပ္ျပီးေနာက္
သူၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေစခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ပါးျပီး ညည့္နက္မွ ျပန္လာတာကိုလည္း ကြ်န္မ ခြင့္လြတ္ခဲ့တယ္။
အားလပ္ခ်ိန္မွာ အိမ္အလုပ္ ကူမလုပ္ခဲ့တာ ကိုလည္း သည္းခံခဲ့တယ္။
ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း အစျပဳလို႔ သူ႔ကို ကြ်န္မစျပီး သံသယ၀င္မိတယ္။ ကြ်န္မဟာ
အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ ေက်ပြန္တဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့
သူ႔အျပဳအမႈ၊ သူ႔အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ျပီး သူ႔စိတ္မွာ
ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကြ်န္မ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ သူမွာ
နဂိုေသာ့(၄)ေခ်ာင္းရွိတယ္။ အိမ္တံခါးမၾကီးေသာ့၊ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းေသာ့၊
ေနာက္သူ႔ရံုးခန္းေသာ့... ဘယ္တုန္းကမ်ား သူ႔အိတ္ထဲ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း
ပိုလာတာလဲ... ကြ်န္မ အေလးမထားသလိုနဲ႔ ေမးၾကည့္ဖူးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွ
မသိသလိုနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းလဲြလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေသာ့ကို ကြ်န္မပို
သံသယျဖစ္မိတယ္။
သူ႔ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ကြ်န္မ ဖုန္းဆက္တတ္လာတယ္။
လမ္းၾကံဳသလိုနဲ႔ သူ႔ရံုးခန္းကို သြားတတ္လာတယ္။ ရံုးဆင္းရင္လည္း
သူ႔ကိုသြားၾကိဳသလိုနဲ႔ ကြ်န္မ အဲဒီေသာ့အေၾကာင္းကို စံုစမ္းတတ္လာခဲ့တယ္။
အရင္ကလို အလုပ္ကို ကြ်န္မ ဦးစားမေပးေတာ့ဘဲ သူ႔ကို ပိုဂရုစိုက္၊
ပိုျပဳစုတတ္လာတယ္။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္လည္း အျပင္ထြက္မလည္ေတာ့ဘဲ
အစားေကာင္းေတြ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း သူ႔အတြက္ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း
တစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ေႏွာင္းသြားခဲ့ျပီလား...
သူအရင္ကထက္ စကားနည္းလာတယ္။ အရင္ကလို သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ
ကြ်န္မကို အသိမေပးေတာ့ဘူး။ သန္းေခါင္ယံ ႏိုးလာရင္လည္း ေလသာေဆာင္မွာ
မိုးလင္းေပါက္ ထိုင္ေနခဲ့တတ္တယ္။ အျမဲစိတ္လႈပ္ရွားေနတတ္ျပီး အရင္လို
မသြက္လက္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေမ့ဒီေမ့နဲ႔ အလုပ္မွာလည္း စိတ္ပါ၀င္မႈ
ေလွ်ာ့လာခဲ့တယ္။ သူေျပာင္းလဲသြားျပီလား.. ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မအေပၚ
ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ယုယတဲ့စိတ္ေတာ့ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ
သံသယ၀င္ေနဆဲပါပဲ။
ေန႔ညမျပတ္ အဲဒီေသာ့ရဲ႔ သဲလြန္စကို ကြ်န္မရွာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီေသာ့ဟာ
ဘဏ္တစ္ခုရဲ႔ မီးခံေသတၱာေသာ့ဆိုတာကို ကြ်န္မ စံုစမ္းခဲ့ရတယ္။ ေသာ့ကို
သူမသိေအာင္ ကြ်န္မတိတ္တိတ္ေလး ယူျပီး ဘဏ္ကို သြားလိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မ
တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ ေသာ့ကို ဖြင့္ရင္း သိခ်င္စိတ္က အရမ္းျပင္းျပေနခဲ့တယ္။
ဖြင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အတြင္းမွာ ရတနာေသတၱာ ဘူးေလးတစ္ခု... ကြ်န္မ
အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ႈရင္း ေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္မိတယ္။
“ေတာ္ေတာ္ရိုးအတဲ့လူ” လို႔ ေရရြတ္ျပီး ကြ်န္မ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
ဘူးထဲမွာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု... ပံုက ကြ်န္မနဲ႔သူ ပထမဆံုး
တဲြရိုက္ထားတဲ့ပံု... ေနာက္ သူ႔ကို ေရးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကြ်န္မရဲ႔ စာေတြ
စုစုေပါင္း(၂၈)ေစာင္ ကြ်န္မ အခ်ဳိျမိန္ဆံုး ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
စာေတြရဲ႔ ေအာက္မွာေတာ့ ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ ေသတမ္းစာ “အခုမွ အသက္၃၀ေက်ာ္ပဲ
ရွိေသးတယ္။ ဘာေသတမ္းစာ ေရးထားတာလဲ.. အိမ္ေရာက္မွ
ေကာင္းေကာင္းဆူလိုက္ဦးမယ္” ကြ်န္မ ေရရြတ္ေနေပမဲ့လည္း
ဘာေသတမ္းစာလဲဆိုတာကို အရမ္း စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။ စာအိတ္ကို ကြ်န္မ
ေဖာက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေသတမ္းစာထဲမွာေတာ့ xxxx အိမ္နဲ႔ စုေငြ ၂၀%ကို
မိဘအတြက္၊ ၁၀% အစ္ကိုအတြက္၊ ၃၀% ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာအတြက္၊ က်န္တဲ့ေငြနဲ႔
ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေငြေတြမွာေတာ့ ကြ်န္မနာမည္ေရးထားတယ္။ ကြ်န္မ ငိုမိတယ္။
ကြ်န္မသာ သူ႔ကို သံသယ၀င္ေနခဲ့တာ၊ မယံုခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကြ်န္မကိုပဲ
ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သစၥာရွိခဲ့တယ္။ စာရြက္ေတြကို ဘူးထဲ ျပန္ထည့္မယ္လုပ္ေတာ့
ကြ်န္မလက္ထဲကေန စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ကြ်န္မ
ေကာက္ယူၾကည့္မိေတာ့ ေဆးစာတစ္ေစာင္... လူနာေနရာမွာ သူ႔နာမည္ ေရးထားတယ္။
ေဆးစာရဲ႔ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ ရွင္းလင္းထင္ရွားတဲ့ စာလံုးေလးလံုး
“အရိုးကင္ဆာ” တဲ့။
လူတိုင္းရဲ႔ စိတ္မွာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကိုယ္စီရွိတယ္။ အဲဒီေသာ့ရဲ႔ နာမည္က
“သံသယ” တဲ့။ ကြ်န္မကေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ စိတ္တံခါးေပါက္
တစ္ေပါက္ရွိ္တယ္။ အဲဒီတံခါးေပါက္ကို “သံသယ တံခါးေပါက္” လို႔ေခၚတယ္။
“အခ်စ္”ဆိုတဲ့ ေသာ့သာ အဲဒီတံခါးေပါက္ကို ဖြင့္ႏိုင္မွာပါ။
(ေသာ့ဆိုတာ တံခါးဖြင့္ဖို႔ သက္သက္ပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ တံခါးေခါက္ဖို႔အတြက္လည္း
အသံုး၀င္ပါတယ္။ ပစၥည္းရဲ႔ အသံုး၀င္ပံုဟာ သံုးတဲ့လူရဲ႔ သံုးတတ္တဲ့
အေပၚမႈတည္ပါတယ္)
0 comments:
Post a Comment