ပန္းရိုင္းဟု ဆိုေသာ္လည္း

အလြမ္းေတြ ေျခရာမထင္လို႔
မျမင္ဘူးဆို ….
ဒီရင္က အေၾကြပန္း
ပြင့္ကတည္းက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမို႔
မင္း မနမ္း၀ံ့ဘူး မဟုတ္လား

မ်က္၀န္းခ်င္း
ခလုတ္မိလိုက္တိုင္း
အေျခ မခိုင္
ယိုင္လဲ ခဲ့တာ
ငါ တစ္ဦးတည္း လား .

လက္ကေလး ျဖန္႔ ေတာင္းခံဖို႔
အခြင့္အေရး ရွိတဲ့သူ .. ငါ မဟုတ္ဘူး … ။

တခါတရံ စိတ္ရွိတိုင္း
မင္းကို ေငးေမာခြင့္ ရခ်င္တယ္
မ်က္ေတာင္ ခတ္ဖို႔ ေမ့ေနစမ္းပါေစ .. ။
ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္သြားစမ္းပါေစ .. ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာ ငါေမ့ေနခ်င္တယ္ ။

ၾကယ္ေတြ ငိုတာ နင္မျမင္ဖူးေတာ့
ၾကယ္ငိုတယ္ေျပာရင္ နင္ဘယ္ယံုႏိုင္လိမ့္မလဲ …… ။
တိမ္ဖံုးတဲ့ ည လတင္ မသာႏိုင္တာ မဟုတ္၀ူး
ၾကယ္ေလးေတြလည္း ငိုပါတယ္ ခ်စ္သူ .. ။

ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ မ်က္၀န္းတံခါးေတြ
ဖြင့္လွစ္ေပးလိုက္တိုင္း
စိတ္ေတြရိုင္းစိုင္းသြားမွာ ငါစိုးတယ္ ။
မင္းမ်က္၀န္းေတြ လင္းလက္ မလာခဲ့ရင္
ငါ့ရင္ဟက္တက္ကြဲ သြားမွာေလ .. ။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုေတာ့ ငါမကိုးကြယ္ပါဘူး
ႏႈတ္မရတဲ့ ဆူးတစ္ခ်က္ အတြက္
ငါတစ္သက္ ေပးဆပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ျပီးသား ။

ဘယ္အရာကိုမွ အံမတု၀ံ့ဘူး
ငါမွ ဟန္မျပဳႏိုင္တာပဲ

ရင္ခုန္တိုင္း ရင္ေမာတယ္
ရင္ေမာလို႔ ေစာခဲ့တဲ့ စိတ္
မင္း အတိတ္ေတြ ေၾကာင့္ လည္း
ငါအအိပ္ခက္တယ္ ။

တိတ္တဆိတ္ဆိုတဲ့ ႏြံထဲ
ကြ်ံခဲ့ရသူပဲေလ

ညဆိုး ေတြမွာ ခိုကုိး
ငါ့ရင္ ၾကာရွည္ရိုးေနႏိုင္ပါ့မလားဘဲ
ခ်ျပလို႔ မရတဲ့ ေ၀ဒနာ မပူတခက္
ဒီတစ္သက္ ျပယ္ေစမယ့္ ၾကမၼာ
ပုန္းကြယ္ေနဆဲပဲလား ………..။

ရုန္းမထြက္ခ်င္ေတာ့ ပါဘူး
အဆံုးသတ္တဲ့ ထိ
ငါျပံဳးျပေနဦးမယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႔ အသက္ဆက္ ေနတဲ့
မနက္ဖန္ေတြတိုင္း
ငါ ဟာ နင့္ေဘးက ပန္းရိုင္း တစ္ပြင့္ေပါ့

မင္းျမတ္ႏိုးႏိုး
မျမတ္ႏိုးႏိုး
မင္းအရိပ္မွာေတာ့ ငါခိုကိုး ခြင့္ရခ်င္ေသးတယ္ .. ခ်စ္သူ

လြမ္းလိႈင္း

12:30 am
(Friday)
16.1.10